''The universe wanted it for me''-

how the camino changed her life

Het is maandagochtend en ik loop door Los Canos de Meca (Spanje) naar mijn favoriete koffietentje om te werken. Ik besluit om niet de kortste route over de weg te nemen, maar lekker langs het strand te lopen. Onderweg stuit mijn blik op een grijs camperbusje, mijn ogen worden naar een sticker op de zijkant toegetrokken, ik kom dichterbij en zie dat het een teken van de Camino de Santiago is, de schelp!

Spontaan klop ik op de deur en even later steekt de Italiaanse Ilaria Pazienza (37 jaar) haar hoofd buiten de deur, ze is net koffie aan het zetten! Ik verwijs naar de schelp op haar bus en vraag of ze de Camino heeft gelopen. Enthousiast vertelt ze me dat ze inderdaad de Camino heeft gelopen en zelfs een Camino tatoeage op haar been heeft staan! Ik stel voor een interview in te plannen en een paar weken later ontmoeten we elkaar in El Palmar, een dorpje verderop.  

Ilaria besefte tijdens een vakantie in Colombia dat er dingen moesten veranderen in haar leven. Ze was niet meer gelukkig. Elke dag werken in een kantoor van 9 tot 5 in een stad met te weinig zon deed haar geen goed. Toen haar relatie van 12 jaar eindigde en ze na Corona niet meer online mocht werken, besloot ze om te stoppen met haar baan en te gaan lopen – lopen naar Santiago de Compostela.  

Totaal onvoorbereid ging ze op reis. Het feit dat ze alles achter zich had gelaten maakte haar in het begin erg angstig, wat moest ze nu straks? Ook moest ze opnieuw leren keuzes voor zichzelf te maken na zo’n lange relatie.

In een klein dorpje vlak voor Burgos strandde ze met ontzettend veel blaren. De angst dat ze niet verder kon lopen sloeg toe en ze was bang haar Caminofamilie te verliezen en alleen achter te blijven. Ze zat met tranen in haar ogen in een bar. Een pelgrim die ze kende van onderweg merkte op dat ze er doorheen zat en ontfermde zich over haar en verzekerde haar dat ze het samen gingen doen, hoe langzaam ook, stap voor stap.

Aangekomen in Santiago had ze nog steeds geen idee wat ze wilde doen met haar leven, maar door de Camino realiseerde ze zich wel dat ze alles kon doen wat ze wilde. Ze leerde dat ze niet gelijk alle antwoorden hoefde te hebben, het bracht een soort vrede en kalmte met zich mee.

Het leven is een proces, ‘the way’ en daar kan ze van genieten, geen stress meer. Ze kocht een camperbusje en vertrok met haar hond naar Spanje.